16 Ağustos 2010 Pazartesi

Veda

Şu an o kadar duygu yüklendim ki. Gözlerimden akan yaşlara engel olamıyorum. Çarşamba günü yolculuğum başlıyor. Bugün, yakın arkadaşlarım bana minik bir veda düzenlemişler. İpom,İpek Yapraam,Pınarım,Cerenim,Wildim,Candaşcan.. hepsi gelmişler.

Aileyle ilk vedamı Çeşmeden dönerken yaptım. Anneannem o kadar üzüldü ki ona üzülme ağlama bile diyemedim. Neden böyle oldu bilmiyorum.

Bugün ise sıra onlardaydı. Kendi seçtiğim kardeşlerimde.. Arkadaşlarımda...

Hepsi gelmişler, sanki normal bir buluşma gibi, ben gitmicekmişim bir hafta sonra tekrar buluşucakmışız gibi.. Fakat hepimiz biliyoruz ki en yakın buluşmamız Aralıkta olucak.

Ayrılırken elime bir CD tutuşturdu Zubu bey."Bu ne dedim?" "Amerikada bak dedi. Söz ver yoksa döverim"Ben tez canlıyım dayanamam. Açtım baktım. Öyle güzel bir video hazırlamış ki.. Zaten huzursuzum, duygusalım bu aralar, dayanamadım :( fonda Serdar Ortaç çalıyodu. ona rağmen gözlerimden yaşlar indi aşağı.

Zubu Bey, bana bu hayatta en yakın olan. Her gün konuşmazsak veya haber almazsam eksiklik hissederim. Ortaokuldan beri yediğimiz içtiğimiz ayrı gitmedi dersanede aynı sırayı, okulda aynı sınıfı, üniversitede aynı bölümü, yurtta aynı yatağı paylaştık. Mozaik pastanın diğer yarısını en isteyerek ona verdim. Kardeşim oldu, sırdaşım oldu. Ağladığımızdan çok güldük. Şimdi ağlatıyor kendisi beni. Hem de salya sümük. Lanet olsun.

Cerenim var sonra, az zamanda çok işler sığdırdığımız, yavaşladığımız, kendimize cilvelendiğimiz. Onu çok seviyorum.

Özlemim var Wildikuşum. Odayı paylaştığımız, anılar yaşadığımız, dedikodular yaptığımız, en çılgın üniversite dönemimizi onunla geçirdik Zubu Beyle. Her gün aksiyon yaşardık. Ne zevkliydi. Zaten üniversite hayatımın bir tek yurt dönemi güzeldi. O dönem Wildikuşla daha da anlamlı ve zevkli oldu.

İpeğim Yapraam. klavye başında kitledi beni şuan ne yazayım bilmiyorum. bir magnet almış bana üstünde "arkadaşlarımız, kendi seçtiğimiz ailelerimizdir."bu anlatıyor sanırım. doğru çok haklı ben seçtim ailemi ve çok mutluyum.

Pinim Tunum. En eski onu tanıyorum aslında. İlkokul koridorlarında birbirimizi görünce "canııııııııııım" derdik. Yıllar sonra arkadaş olduk. Dönem oldu tamamen zıttık birbirimize. Sitem etti bize, sitem ettik ona. Sonra dönem geldi yakınlaştık daha da kaynaştık. Zıtlıklar arasındaki uyumuz biz. Gerçi artık pek zıt da değiliz sanırım. Aklımda öyle kalmış işte.

İyiki Varsınız..

İyiki Sevmişim Sizi.


Arkamda bıraktıklarım görünenden daha çokmuş meğer. En çok da onları bırakmak koyuyor zaten. Ama geri dönünce elimde olanların değerini daha iyi anlayacağım. Biliyorum

1 yorum:

  1. o gece kafam güzelken söylediğim cümleyi tekrarlıyorum : "keşke biz bu gece yine böyle buluşsaydık ama bubu gitmeseydi.." :/

    YanıtlaSil